Woensdagavond  27/04 vertrokken we met Ready to go naar het Duitse Velen.  Het was onze eerste buitenlandse internationale deelname en ik geef toe dat als het moment van vertrek was aangekomen ik wel moest wennen aan de gedachte.    Maar het voordeel van het motto: “ voor alles een eerste keer,” is dat er eigenlijk niets fout kan gaan.

Eerst en vooral wil ik via deze weg veel mensen bedanken.  Eigenlijk te veel om op te noemen.  De laatste jaren zijn heel intensief geweest en ik ben ervan  overtuigd dat zonder de hulp en steun van familie, vrienden, sponsors ik (lees wij) er nooit waren in geslaagd om dergelijke deelname waar te maken.  De sportprestatie kan maar komen als je kan deelnemen en de deelname kan maar komen als alle andere factoren kloppen.  De voorbije jaren mocht ik steun ondervinden van verschillende kanten, zowel mentaal als materieel.  Dit jaar liet meubelen Heim-Pollé hun logo op mijn zadeldoeken drukken waardoor de honderden km’s iets minder duur worden komend seizoen, en hopelijk kunnen we er nog veel doen.   Ik ben in elk geval vastberaden om verder doordacht te blijven trainen en al mijn kennis en ervaring te bundelen en te gebruiken om in de sport tot presteren te komen.  Dat kan ik niet alleen en als ik de laatste 4 jaar bekijk dan stel ik vast dat ik eigenlijk nog nooit alleen ben geweest.  Bedankt aan iedereen die daaraan heeft meegedragen.  En ik hoop dat we samen nog veel mogen genieten.

Over de wedstrijd in Velen kan ik kort zijn, het was zalig!!!  Op vrijdag moest ik de spits afbijten met de dressuur.  Eerste starter van de tweede dressuurdag, een plaats die niet echt leuk is om te starten, maar ik lag er echt niet wakker van.   Het resultaat op papier was zeker nog niet om naar huis te schrijven, maar dat was eigenlijk iets dat ik je op voorhand ook had kunnen vertellen.  Dus kort na de proef begon ik mezelf al te evalueren en hoop zo te kunnen evolueren naar de volgende.  Wat wel positief was, was de rust en regelmaat waarmee Ready al rondliep in de ring, want dit was voor hem een jaar geleden niet zo evident.  Ik ben benieuwd naar wat we volgende keer gaan kunnen rechtzetten op dat gebied.

En dan was de tijd gekomen om de eerste keer het cross-parkoer rond te gaan.  Ik moet toegeven dat de omloop best wel wat indruk op me maakte.   Veel hindernissen die relatief kort vanuit de bocht stonden, een (voor mij toch) dikke coffin, een sunken road, punt vanuit de wending, … Alles kwam echt wel aan bod.  En alhoewel ik na de eerste keer rondgaan nog niet echt een plan had, was ik wel tevreden dat we toch een cross kregen die ik voor mezelf wel beschouwde als een soort test.   Na het meerdere malen rondgaan en na raad van verschillende rotten in het vak met dezelfde nationaliteit als mezelf (waarvoor dank), groeide het zelfvertrouwen en toen ik naar de starbox stapte had ik echt wel een plan.   De start was in het bos en dit is voor Ready altijd wel wat spooky,  maar na een paar hindernissen kwamen we in  een ritme terecht dat ik nog nooit eerder had gehad en hij bracht mij zonder al teveel moeite naar de finish.  Het ging snel, maar de vreugde bij de aankomst was groot en Ready heel snel  terug op adem.  Hij kreeg dan ook de beste zorgen van heel de familie, want in Velen waren Iony en Liany enorme goede grooms en altijd bereid om te helpen, met of zonder pamper 😉

Dag drie: keuring en springen.  Maar eerst een opknapbeurt door Hairstyle Faweny, zij zorgde ervoor dat hij terug straalde.  Keuring was geen probleem.  Het springen daarentegen was ietwat teleurstellend.  We namen drie balken.  De b en c van de driesprong moesten eraan geloven, als ook de b van de dubbel.  Hij sprong zeker goed genoeg en deed hard zijn best.  Maar ik had het gevoel dat we op de a sprong van de driesprong te groot hebben gesprongen, met alle gevolgen vandien.  Al bij al zijn de resultaten behaald op de CIC** te Velen wel voldoende om aan de start te komen van een CCI** en dat hopen we dan ook te kunnen doen in Jardy.   Uiteindelijk behaalden we plaats 48 op een deelnemersveld van 79 starters.  Wordt vervolgd …