Dat hoor je wel eens vaker. Maar het is pas als je kijkt naar wat er uit die kleine handen komt dat je met open mond kijkt.  Vandaag was ik in elk geval verwonderd toen ik thuiskwam. Mijn jongste, 8 jaar, was geconcentreerd bezig met een wit blad papier en plakband. Zo zou ze zonder veel twijfel haar master plan uit  werken. Namelijk: ” een boekentas maken!”  Enthousiast vertelde ze mij hoe deze er zou uitzien, het zou er een worden met een slotje op en met de mogelijkheid om ze over je schouders te dragen. Ik beken dat ik meer knikte om haar plezier te doen, dan dat ik echt geloofde dat ze dit met die beperkte materialen zou voor elkaar spelen.

Een kleine 5 min. later kwam ze echter fier aangedraafd 🙂 Met die zelfgemaakte boekentas op haar rug, precies zoals ze deze had omschreven. Ik was verwonderd en geïnspireerd.

Ik realiseerde mij dat een kinderhand misschien wel gauw gevuld is, maar wel altijd gebruik maakt van de kans die ze daarmee krijgt.  Hun grote fantasie brengt ze heel vaak wel bij hun doel. In ons ogen misschien kleine doelen … maar ze hebben dan ook nog maar heel kleine handen.

Onze handen zijn groot. Ik vraag mij af of het door de omvang van die handen komt of door gebrek aan fantasie dat ze minder snel gevuld worden.

Iony Vandendriessche en Ilias Thils zagen hun papieren boekentas onder de vorm van een dressuurwedstrijd. En na wat geknutsel, knip en plakwerk kwamen ze beide tot een mooi resultaat. Ik ben dankbaar dat ik door het geven van lessen en trainen van paarden wel vaker tot bovenstaand inzicht kom.

Veel succes aan iedereen die zijn wit blad opneemt en invult. Onze volgende stop is CIC** Maarsbergen.