Starlight, altijd vrolijk. Nooit zagen. Niets was te veel. Al moest je wel weten hoe haar te benaderen. Voor mij en ons gezin was ze onze trots. Wij moesten onze nek uitsteken om deze Ster op onze stal te krijgen. Vanaf dag 1 sprong ze mij in het oog. Het was vooral haar vechtlust die mij aansprak. Voor mij was het een verschijning vanaf dag 1 en gaandeweg lukte het ook om haar op wedstrijd op haar waarde te tonen. Ik kon het jammergenoeg niet helemaal afmaken, want het noodlot kwam om de hoek. Onverwachts. 

Nog 2 keer slapen, en we zouden vertrekken voor onze eerste CIC** samen. We waren er klaar voor. ’s morgens toonde ze tekenen van pijn. Deze werden snel erger en onze veearts stuurde ons door. Alle hulp kwam te laat. We konden ze enkel nog uit haar lijden verlossen. De autopsie gaf ons achteraf wel de troost dat het de enige en goede beslissing was. Ook kregen we gemoedsrust dat ons management goed is en dat de factor pech hier roet in het eten kwam gooien. Eén zwakke schakel is jammergenoeg voldoende om een ketting te breken. Rust zacht lieve Starlight!

Wat onthouden wij? Jij was een bijter, een vechter, maar op een lieve manier. Eerlijk. En altijd open voor een gesprek.  Jij maakte mij zoveel beter en ik maakte jouw beter. God, wat ga ik die ritten met jouw missen.

Starlight, je had een heel mooi leven, wij hebben mooie herinneringen. Ik neem een voorbeeld aan jouw kijk op het leven.

Starlight had het echt in haar en gaf gewoon alles

Ter herinnering van onze Star.