Ik gebruik wel vaker beeldspraak als ik mensen train. Deze vond ik wel leuk en daarom trakteer ik jullie graag met een woordje uitleg.

Wie kent het gevoel van of het beeld van het naar voor vallen in de laatste galopsprong voor de sprong? Of het inzetten van een middendraf, maar alles wat we eigenlijk zien is een versnelling en een gebots? Of je paard slaagt er dan toch altijd in om zichzelf vast te zetten achter de kaak en dat bit lekker vast te pakken? En dan zit je er mooi op als decoratie?

Dan heb je volgens mij te vroeg geschoten.

Als je het mij vraagt, dan gaat het bij paardrijden over het kunnen opbouwen van een soort spanning.(niet gelijk aan stress) Zeker bij sport, er wordt een inspanning gevraagd, dus we hebben zeker kracht en spanning nodig. De kunst bestaat erin om deze inspanning steeds met de juiste spanning te kunnen bewaren. Die spanning mag nooit dreigend zijn, maar moet op maat zijn van kunnen van zowel ruiter en paard. Daarna moet altijd ontspanning komen.

Ik sluit af met het idee dat paardrijden niet gelijk is aan het wild en roekeloos in het rondschieten op lukrake doelen. Het gaat erover om de kogel in je geweer te houden. De spanning opbouwen, maar ook weer ontspannen. Eens je kogel uit de loop is, is alle spanning weg, maar kan je ook niet meer opnieuw opbouwen. Of je moet een nieuwe kogel nemen … En neen, niemand bezit over een kanon die alle afstanden kan overbruggen 🙂