Herinner jij het je ook nog? De eerste maal dat een paard of pony op je tenen ging staan. Als je geluk had stond je in het zand en was het niet met zijn volle gewicht. Hoogstwaarschijnlijk brak je ook wel al eens op die manier een klein botje (of meer) in je teen. Ribben gebroken? ook hier kan je waarschijnlijk ja op antwoorden. Sleutelbeen? Been? Arm? Hersenschudding? Noem maar op. Als ruiter of amazone kom je vroeg of laat via de zwaartekracht in contact met de grond.

Het is gewoon een feit, het vraagt heel veel volharding en moed om te leren paardrijden. Je moet leren om je evenwicht te houden op een dier van om en bij de 600 kg, een dier met heel veel kracht en ook een eigen wil. En zelfs als je al heel goed bent geworden, zelfs dan kan het nog altijd gebeuren. Zowel naast als op het paard.

Vallen en opstaan komt voor in heel veel gezichten. Je kan bv ook je paard verliezen aan een acute koliek. net op dat moment dat jullie er helemaal klaar voor waren om die doelen te halen. Ook dan vraagt het moed en vertrouwen om terug opnieuw recht te staan.

Of iets minder drastisch. het lukt gewoon even niet. Jij en je paard zitten momenteel niet op dezelfde golflengte, gewoon, je bent aan het leren en hebt het niet allemaal voor elkaar. Heel veel twijfel op die momenten, misschien wel angst. Ook dan moet je de volgende dag gewoon opstaan en er weer aan beginnen.

De ene val is de andere niet, soms moet je je gewoon afstoffen, soms doe je er maanden over om terug te kunnen stappen en soms moet je verder met met minder dan voorheen.

Ik ben wel van mening dat in elke val een kans ligt. Een kans om het terug beter te doen. Want er is altijd wel iets dat aan de oorzaak ligt.

Dus van zodra dat je er klaar voor bent en je hebt de mogelijkheid om terug op te stijgen, sta dan op, en grijp die kans. Het is de moeite. Elke ervaring telt, en om te weten wat goed is, helpt het als je weet wat niet goed is. Dus lang leve het vallen, het doet ons opstaan, beter dan voorheen.